مي روم خسته و افسرده و زار سوي منزلگه ويرانه خويش

به خدا مي برم از شهر شما دل شوريده و ديوانه خويش

مي برم ، تا كه در آن نقطه دور شستشويش دهم از رنگ گناه

شستشويش دهم از لكه عشق زين همه خواهش بيجا و تباه

مي برم تا ز تو دورش سازم ز تو اي جلوه اميد محال

مي برم زنده به گورش سازم تا از اين پس نكند ياد وصال

ناله مي لرزد ، مي رقصد اشك آه،بگذار كه بگريزم من

از تو اي چشمه جوشان گناه شايد آن به كه بپرهيزم من

به خدا غنچه شادي بودم دست عشق آمد و از شاخم چيد

شعله آه شدم ، صد افسوس كه لبم باز بر آن لب نرسيد

عاقبت بند سفر پايم بست مي روم خنده به لب ، خونين دل